Kłódka ze zniszczonego cmentarza żydowskiego

Czytaj więcej...
Kłódka pochodząca z cmentarza żydowskiego w Rawiczu (Sierakowie) przekazana w 2018 roku do Muzeum Ziemi Rawickiej w Rawiczu [Protokół przekazania eksponatu nr 2/2018 z 21 listopada 2018 roku]. Podobna kłódka znajduje się w zbiorach Muzeum Historycznego w Sanoku, zob. Arkadiusz Komski, „Kłódki ze starego cmentarza żydowskiego w Sanoku”, s. 5.

„(…)Na niektórych macewach - między innymi na cmentarzu w Warszawie - uważny obserwator dostrzeże wyrzeźbione kłódki lub rygle. Symbol ten nawiązuje do dawnego zwyczaju składania do grobu kłódki. Halina Marcinkowska w opracowaniu zatytułowanym Żydowski pogrzeb w przedwojennej Polsce wyjaśnia motywy takiego postępowania: "Kłódkę kładziono na usta zmarłego, by ten "nie mówił". Kładąc kłódkę do grobu chciano by zmarły nie przekazywał tego, co się dzieje na tym świecie, przy czym kładziono ją nie bezpośrednio na usta, lecz na deskę wierzchnią na wysokości ust. Kłódka to znak zamknięcia grobu po wieczne czasy - jedno z talmudycznych określeń grobu oznacza „zamknięcie”, „zamek”. Tekst pochodzi ze strony internetowej „Cmentarze żydowskie w Polsce”, dostęp online: http://cmentarze-zydowskie.pl/cmentarze_zydowskie.htm.

Rawicki klaf i ślad po mezuzie

Czytaj więcej...W odrzwiach kamienicy przy ul. Wojska Polskiego 43 w Rawiczu znajduje się ślad po mezuzie, niewielkie wyżłobienie o wymiarach: (-) długość: 11,5 cm; (-) szerokość: 2,00 cm; (-) głębokość: 3,00 cm. Przed 1920 rokiem, czyli przed przyłączeniem Rawicza do Polski była to Berlinerstrasse 196, po 1920 roku ulica nosiła nazwę Paderewskiego. W „Spisie nazw ulic i placów w mieście Rawiczu” sporządzonym na wniosek rawickiego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w listopadzie 1953 r. widnieje jako ulica Bohaterów Stalingradu, na mocy uchwały Miejskiej Rady Narodowej w Rawiczu z dnia 28 grudnia 1956 roku zmieniono tę nazwę na Wojska Polskiego, która funkcjonuje do dzisiaj. Pierwotnie kamienica należała do żydowskiego kupca Louisa (Leisera) Rösela (Roesela), od którego odkupili ją Jan Konieczny i Wiktoria Konieczna z domu Wawrzyniak, pradziadkowie obecnego właściciela. Z zachowanych dokumentów dotyczących transakcji kupna-sprzedaży wynika, iż w marcu 1923 r. nieruchomość wraz z kamienicą były już w ich posiadaniu.